Hier zijn we dan (eindelijk) weer. Is het echt alweer twee weken geleden? Wowie.
Jeroen hier dus, nog steeds live vanuit zijn halve kamertje op Via Bolzano 1, Milaan. Vers gerecupereerd van de eerste lesweek, die, laten we eerlijk zijn, retevermoeiend was.
Maandag begint uw dienaar -ik weet dat nederige dienaar de geijkte uitdrukking is, maar we weten allemaal dat dat een grove leugen zou zijn- om 10.30 (10.45 in de praktijk, gezien alle proffen hun academisch kwartiertje zeer respecteren) met Paleografia Latina A, van professor Ferrari. Jawel. Geen jonge racegod, wel een oud besje dat over vergeelde manuscripten komt spreken waarvan het ontcijferen eigenlijk een verdacht bevredigende bezigheid is. Na twee uur paleografische pret (da's een alliteratie mensen)een uurtje Topografia Antica van een prof met de hilarisch toepasselijke achternaam Antico. De concrete invulling van dit vaak is voorlopig nog redelijk vaag, maar het lijkt erop dat we allerlei methodes zullen behandelen, zoals klassieke tekstgetuigenissen, luchtfoto's en landschapkenmerken om te bepalen hoe een stad/plaats/... er in de oudheid moet uitgezien hebben. Vervolgens nog 2u Paleografia B, waarin eigenlijk verreweg dezelfde stof aan bod komt als Tekstkritiek en Teksttransmissie thuis. Ik ben er zeker van dat al mijn lieve klasgenootjes nog met blij gemoed terugdenken aan de lessen van professor Tournoy.
Dag 2, beter bekend als dinsdag, gaat om 10.30 van start met twee uur paleografie, gevolgd door, om 14.30, Sanskriet. Paolo Magnone, met een grote bos grijze krullen, halfopen hemd met daaruitpuilend eveneens een bos grijze krullen en een ketting, geeft deze les met veel begeestering maar helaas ook met een monotoon stemgeluid, wat volgen helaas nog moeilijker maakt dan het al is.
Woensdag is dan weer redelijk rustig, met twee uur topografie om 8.30
Donderdag is eveneens rustig, met Sanskriet van 13.30-15.30.
Ook de laatste dag van de lesweek stelt qua les niet veel voor, met 2 uurtjes paleografie. Het huidige plan is echter deze namiddag te gebruiken om eindelijk wat werk verzet te krijgen in de prachtige Ambrosianabibliotheek, voor mijn thesis.
Of gewoon leuke dingen te doen. Zoals naar het Domplein te gaan, waar altijd wel wat te beleven valt. Gisteren werd er bijvoorbeeld Imagine van John Lennon gezongen in een van de sjiekere etablissementen, en dat kon je gelukkig ook wel horen tot op het plein. Dat was fijn (na de alliteratie een tweede stijlfiguur hier). Speciale vermelding dient ook te gaan naar de mediawinkel in de Galleria Vittoria Emmanuele, waar de boekenafdeling effectief zo groot is dat uw dienaar er verloren is gelopen.
Kruimeltjes strooien was in hindsight misschien geen slecht idee geweest...
zondag 10 oktober 2010
donderdag 23 september 2010
Milaan, deel 2: feestjes en formaliteiten
Na de eerste twee (drukke) dagen in Milaan ben ik hier dan weer om eventjes verslag uit te brengen.
Ondertussen alweer eergisteren was het de verwelkomingsdag voor de studenten van UCSC.
Dat ging uiteraard gepaard met de nodige uitleg over allerhande paperassen, zoals metroabonnementen en studentenkaarten, maar ook met een voorstelling van de twee plaatselijke verenigingen voor erasmussers: ESEG en ESN. Het moet toegegeven; met goedkope snoepreisjes naar Bologna, Rome, Firenze, Venetië en veel (gratis) feestjes win je al snel zieltjes. Allicht ga ik wel mee naar Firenze en Venetië, denk ik.
Vervolgens een rondleiding op de campus, met een middagpauze in de plaatselijke mensa, die de wangen der Leuvense Alma's schaamrood kleurt. Voor een luttele €3,50 krijgen (internationale) studenten hier een bord pasta als voorgerecht, een hoofdgerecht (vandaag? Gehakt met paprika), een bordje groentjes, een drankje en een dessertje. En het smaakt zelfs goed! Suck on that, Alma.
De rest van de dag heb ik dan maar doorgebracht met vriendjes maken onder de andere erasmussertjes en, dankzij ESEG, gratis koffie en dito aperitivo 's avonds. Voor wie het concept van de aperitivo niet bekend is leg ik dat later wel eens uit. Ik zit nog maar aan een derde waarover ik het vandaag wil hebben...
dus, moving on...
De dag na zo'n feestje is natuurlijk altijd iets minder. Zeker als je gestoorde kotbazin, die al na dag 1 komt klagen dat je je bed moet opmaken, je 's morgens komt uithalen om een codice fiscale te gaan halen, een formaliteit waarvan bijna iedereen zegt dat ze onnodig is, maar mijn kotbazin blijft volhouden dat ze die nodig heeft om het huurcontract te registreren.
En dat gold dan meteen als een kennismaking met zowel het Italiaanse verkeer (ik rij NOOIT met een auto in Italië, maar het constante getoeter van gestresseerde chauffeurs ben ik ondertussen als wekker al gewoon) en de Italiaanse bureaucratie, die blijk geeft van een sterk staaltje lamzakkerij dat de Belgische ambtenaren als ijverige strevertjes uit de verf doet komen. Na 2.5 uur aan de balie staan vielen mij enkele dingen op. Men hanteert hier een heerlijk pervers systeem waarbij men al een hele administratieve rompslomp moet doorwerken eer men nog maar een volgnummertje kan trekken. Als men dan na tig minuten toch geholpen wordt, vinden de beamten het blijkbaar een goed idee om, in plaats van aan een zaak door te werken, de andere mensen te helpen die ook te pas en te onpas zonder volgnummer aan de balie komen staan. Vermoeide zuchten, verveelde blikken en neergeworpen telefoons getuigen van weinig liefde voor de stiel, en als men voor een hele balie van 3 beambten het moet stellen met 1 computer en 2 pennen, kan ik ze ergens wel begrijpen. Toch zouden ze dubbel zoveel werk verrichten als ze niet om de haverklap hun gebrek aan vordering moeten verdedigen tegenover geagiteerde klanten. Ben ik blij dat ik voor 13u al geholpen was, en niet behoorde tot de schare mensen aan wie verteld werd dat ze konden oprotten: vandaag werd er niet meer gewerkt.
Na doodsangsten in het verkeer, Italiaanse ambtenarij en warmte doorstaan te hebben, is Jeroen een beetje lui geweest en heeft hij de rest van de dag vrijaf genomen. Om 's avonds uitgerust te zijn. Voor alweer een gratis aperitivofeestje in Old Fashion (foto's volgen nog). Aanzienlijk wat lekker spul toen. Na een capoeira-demonstratie (het was Braziliaanse avond) ging dan de dansvloer open, en Jeroen naar huis. serieus, mijn kot ligt redelijk uit het centrum, en no way dat ik de laatste metro mis en naar huis wandel.
Twee drukke dagen dus. Wat nu? Ik denk zometeen eens om een metroabonnement gaan. En de stad verkennen.
Ciao, e alla prossima!
Ondertussen alweer eergisteren was het de verwelkomingsdag voor de studenten van UCSC.
Dat ging uiteraard gepaard met de nodige uitleg over allerhande paperassen, zoals metroabonnementen en studentenkaarten, maar ook met een voorstelling van de twee plaatselijke verenigingen voor erasmussers: ESEG en ESN. Het moet toegegeven; met goedkope snoepreisjes naar Bologna, Rome, Firenze, Venetië en veel (gratis) feestjes win je al snel zieltjes. Allicht ga ik wel mee naar Firenze en Venetië, denk ik.
Vervolgens een rondleiding op de campus, met een middagpauze in de plaatselijke mensa, die de wangen der Leuvense Alma's schaamrood kleurt. Voor een luttele €3,50 krijgen (internationale) studenten hier een bord pasta als voorgerecht, een hoofdgerecht (vandaag? Gehakt met paprika), een bordje groentjes, een drankje en een dessertje. En het smaakt zelfs goed! Suck on that, Alma.
De rest van de dag heb ik dan maar doorgebracht met vriendjes maken onder de andere erasmussertjes en, dankzij ESEG, gratis koffie en dito aperitivo 's avonds. Voor wie het concept van de aperitivo niet bekend is leg ik dat later wel eens uit. Ik zit nog maar aan een derde waarover ik het vandaag wil hebben...
dus, moving on...
De dag na zo'n feestje is natuurlijk altijd iets minder. Zeker als je gestoorde kotbazin, die al na dag 1 komt klagen dat je je bed moet opmaken, je 's morgens komt uithalen om een codice fiscale te gaan halen, een formaliteit waarvan bijna iedereen zegt dat ze onnodig is, maar mijn kotbazin blijft volhouden dat ze die nodig heeft om het huurcontract te registreren.
En dat gold dan meteen als een kennismaking met zowel het Italiaanse verkeer (ik rij NOOIT met een auto in Italië, maar het constante getoeter van gestresseerde chauffeurs ben ik ondertussen als wekker al gewoon) en de Italiaanse bureaucratie, die blijk geeft van een sterk staaltje lamzakkerij dat de Belgische ambtenaren als ijverige strevertjes uit de verf doet komen. Na 2.5 uur aan de balie staan vielen mij enkele dingen op. Men hanteert hier een heerlijk pervers systeem waarbij men al een hele administratieve rompslomp moet doorwerken eer men nog maar een volgnummertje kan trekken. Als men dan na tig minuten toch geholpen wordt, vinden de beamten het blijkbaar een goed idee om, in plaats van aan een zaak door te werken, de andere mensen te helpen die ook te pas en te onpas zonder volgnummer aan de balie komen staan. Vermoeide zuchten, verveelde blikken en neergeworpen telefoons getuigen van weinig liefde voor de stiel, en als men voor een hele balie van 3 beambten het moet stellen met 1 computer en 2 pennen, kan ik ze ergens wel begrijpen. Toch zouden ze dubbel zoveel werk verrichten als ze niet om de haverklap hun gebrek aan vordering moeten verdedigen tegenover geagiteerde klanten. Ben ik blij dat ik voor 13u al geholpen was, en niet behoorde tot de schare mensen aan wie verteld werd dat ze konden oprotten: vandaag werd er niet meer gewerkt.
Na doodsangsten in het verkeer, Italiaanse ambtenarij en warmte doorstaan te hebben, is Jeroen een beetje lui geweest en heeft hij de rest van de dag vrijaf genomen. Om 's avonds uitgerust te zijn. Voor alweer een gratis aperitivofeestje in Old Fashion (foto's volgen nog). Aanzienlijk wat lekker spul toen. Na een capoeira-demonstratie (het was Braziliaanse avond) ging dan de dansvloer open, en Jeroen naar huis. serieus, mijn kot ligt redelijk uit het centrum, en no way dat ik de laatste metro mis en naar huis wandel.
Twee drukke dagen dus. Wat nu? Ik denk zometeen eens om een metroabonnement gaan. En de stad verkennen.
Ciao, e alla prossima!
dinsdag 21 september 2010
Eerbetoon
Het oorspronkelijke plan was vanavond nog snel een blog te schrijven over een goede dag in Milaan. Over de plaatselijke Mensa die de Alma thuis doet verbleken. Over de fijne mensen.
Maar helaas niets van dat. Want zonet kreeg ik te horen dat Marc Huys, hoogleraar Grieks aan de KULeuven, vanochtend is overleden.
Ik weet maar al te goed dat ikzelf niet al te vaak in positieve termen over de man heb gesproken. En gesakkerd dat ik heb op z'n lessen, z'n soms hooghartig gedrag. Bang geweest dat iedere reutel tijdens een mondeling examen zijn laatste kon zijn.
Tot mijn grote spijt en schande moet ik bekennen dat ik al te weinig op zijn positieve kanten ben ingegaan. Zijn expertise, liefde voor het vak en schijnbaar eindeloze wilskracht, die hem in staat stelde ondanks zijn handicap toch menig generatie Griekjes wegwijs te maken in de wondere wereld van Lucianus, Griekse partikels en historische taalkunde. En zijn attitude van bite me, zijn vechtlust waarmee hij geregeld op de Oude Markt bier met een rietje ging drinken.
En zo is een groot en toonaangevend man van ons heengegaan. Het zesde zal niet meer hetzelfde zijn zonder het gezoem van zijn rolstoel.
Slaap zacht, professor. Slaap zacht, en stel het goed.
Maar helaas niets van dat. Want zonet kreeg ik te horen dat Marc Huys, hoogleraar Grieks aan de KULeuven, vanochtend is overleden.
Ik weet maar al te goed dat ikzelf niet al te vaak in positieve termen over de man heb gesproken. En gesakkerd dat ik heb op z'n lessen, z'n soms hooghartig gedrag. Bang geweest dat iedere reutel tijdens een mondeling examen zijn laatste kon zijn.
Tot mijn grote spijt en schande moet ik bekennen dat ik al te weinig op zijn positieve kanten ben ingegaan. Zijn expertise, liefde voor het vak en schijnbaar eindeloze wilskracht, die hem in staat stelde ondanks zijn handicap toch menig generatie Griekjes wegwijs te maken in de wondere wereld van Lucianus, Griekse partikels en historische taalkunde. En zijn attitude van bite me, zijn vechtlust waarmee hij geregeld op de Oude Markt bier met een rietje ging drinken.
En zo is een groot en toonaangevend man van ons heengegaan. Het zesde zal niet meer hetzelfde zijn zonder het gezoem van zijn rolstoel.
Slaap zacht, professor. Slaap zacht, en stel het goed.
zondag 19 september 2010
Milaan, deel 1: Regen, zon en de loucheste kebabzaak ter wereld
Ciao a tutti!
Na enkele dagen radiostilte zijn we hier dan al met de eerste verslaggeving uit Milaan. Wat valt er zoal te vertellen? Jeroen heeft zijn kot gevonden, is er geinstalleerd geraakt, heeft inkopen gedaan en ondertussen ook nog de tijd gevonden om de toerist uit te hangen.
Mooie foto's en toeristische weetjes die u, beste lezer, waarschijnlijk toch niet interesseren, komen later druppelsgewijs op deze blogspot terecht. Vandaag, na een drukke winkeldag, zullen enkele eerste indrukken moeten volstaan.
Mijn voornemen vorige keer om van het Italiaanse weer, eten en vrouwvolk te profiteren, zal lichtjes bijgeschaafd moeten worden.
Het vrouwvolk, ten eerste, ziet er naast leuk ook behoorlijk oppervlakkig en dommig uit. Not really my cup of tea, dus. Maar laat ik met oordelen maar wachten tot ik mijn medestudentes heb leren kennen.
Het eten kan nog steeds enorm meevallen, mits betere keuze in te bezoeken etablissementen. De bar eergisteren met goedkope drank en veel knabbeltjes? Big yes. De kebabzaak van gisteren, waar het aantal vliegen op de muur recht evenredig groeide met het aantal verstreken minuten, de mayonaise allerminst mayonaise leek te zijn en de frieten de textuur van oud karton vertoonden? Big no. Maar eerlijk is eerlijk, de mensen waren vriendelijk. De Italianen betonen zich uiterste hulpvaardig, en hoewel ze soms (ja, Stefano van de Vodaphone shop, ik kijk naar jou)de wijsneus kunnen uithangen, mag ik ze eigenlijk best wel.
Tenslotte het weer. Dat volkomen onvoorspelbaar is. Vandaag een stevige zomerzon, gisteren dusdanige stortregen dat ondergetekende een hoogst onelegante exit maakte uit reeds voornoemde kebaberie en zodoende zijn zitvlak en duim bezeerde.
Al bij al, niet de meest ideale eerste dagen. Vooral het weer deed toch eventjes schrikken. Maar goed, alle begin is moeilijk, en het bevalt me hier best :) En er is op z'n minst pasta en pizza ^^
Na enkele dagen radiostilte zijn we hier dan al met de eerste verslaggeving uit Milaan. Wat valt er zoal te vertellen? Jeroen heeft zijn kot gevonden, is er geinstalleerd geraakt, heeft inkopen gedaan en ondertussen ook nog de tijd gevonden om de toerist uit te hangen.
Mooie foto's en toeristische weetjes die u, beste lezer, waarschijnlijk toch niet interesseren, komen later druppelsgewijs op deze blogspot terecht. Vandaag, na een drukke winkeldag, zullen enkele eerste indrukken moeten volstaan.
Mijn voornemen vorige keer om van het Italiaanse weer, eten en vrouwvolk te profiteren, zal lichtjes bijgeschaafd moeten worden.
Het vrouwvolk, ten eerste, ziet er naast leuk ook behoorlijk oppervlakkig en dommig uit. Not really my cup of tea, dus. Maar laat ik met oordelen maar wachten tot ik mijn medestudentes heb leren kennen.
Het eten kan nog steeds enorm meevallen, mits betere keuze in te bezoeken etablissementen. De bar eergisteren met goedkope drank en veel knabbeltjes? Big yes. De kebabzaak van gisteren, waar het aantal vliegen op de muur recht evenredig groeide met het aantal verstreken minuten, de mayonaise allerminst mayonaise leek te zijn en de frieten de textuur van oud karton vertoonden? Big no. Maar eerlijk is eerlijk, de mensen waren vriendelijk. De Italianen betonen zich uiterste hulpvaardig, en hoewel ze soms (ja, Stefano van de Vodaphone shop, ik kijk naar jou)de wijsneus kunnen uithangen, mag ik ze eigenlijk best wel.
Tenslotte het weer. Dat volkomen onvoorspelbaar is. Vandaag een stevige zomerzon, gisteren dusdanige stortregen dat ondergetekende een hoogst onelegante exit maakte uit reeds voornoemde kebaberie en zodoende zijn zitvlak en duim bezeerde.
Al bij al, niet de meest ideale eerste dagen. Vooral het weer deed toch eventjes schrikken. Maar goed, alle begin is moeilijk, en het bevalt me hier best :) En er is op z'n minst pasta en pizza ^^
woensdag 15 september 2010
Zenuwen, koffers en pasta
No point stating the obvious, maar Jeroen is blogsgewijs erg lui geweest de laatste... 4 maanden al? Da's best een tijdje. Laat ik de schuld maar steken op de thesis. En de guidogids. En de paper voor Westerse Canon.
Maar goed, genoeg excuses.
Ondertussen struikel ik zowat over hoopjes kleding, koffers en papieren, wat meer een ding kan betekenen: het Erasmusverblijf in Milaan komt met rasse schreden naderbij. Wat ook meteen de reden is dat ik deze blog wat nieuw leven inblaas. Van komende vrijdag tot Kerstmis zal Jeroen zijn intrek nemen in een kamertje op Via Bolzano 1. Dit kamertje zal hij delen met een inboorling die blijk geeft van een aanvaardbare kennis van het engels en gezegend is met de hilarische achternaam Tomat. Here's hoping dat dit gedwongen samenwonen niet zal leiden tot defenestratie van een van ons beiden.
Naast profiteren van het weer, de plaatselijke keuken en het Italiaanse vrouwelijk schoon gaat Jeroen daar uiteraard ook productief bezig zijn. Als Myceens, Etruscologie en Latijnse Paleografie als productieve bezigheden beschouwd kunnen worden, tenminste. Dit alles aan de Università Cattolica del Sacre Cuore. Even een sfeerbeeld van de binnenplaats:
Deze universiteit blijkt te gelden als een van de grootste katholieke (niet dat dat tegenwoordig nog zo'n indruk maakt) onderwijsinstellingen van Europa, en zowat de voornaamste Italiaanse privéuniversiteit. Fancy stuff dus, en dan zwijg ik zelfs nog over de dode 4e-eeuwse kerkvader die quasi in de campus opgebaard ligt.
Meer nieuws volgt (vermoedelijk) nog, gezien een blog bijzonder geschikt is voor dit soort dingen, en er toch al een paar mensen interesse betoond hebben in mijn doen en laten aldaar. Wie mij ècht niet kan missen, kan mij altijd toevoegen op Skype onder de naam jeroen_van_heel.
Ciao, e alla prossima!
Maar goed, genoeg excuses.
Ondertussen struikel ik zowat over hoopjes kleding, koffers en papieren, wat meer een ding kan betekenen: het Erasmusverblijf in Milaan komt met rasse schreden naderbij. Wat ook meteen de reden is dat ik deze blog wat nieuw leven inblaas. Van komende vrijdag tot Kerstmis zal Jeroen zijn intrek nemen in een kamertje op Via Bolzano 1. Dit kamertje zal hij delen met een inboorling die blijk geeft van een aanvaardbare kennis van het engels en gezegend is met de hilarische achternaam Tomat. Here's hoping dat dit gedwongen samenwonen niet zal leiden tot defenestratie van een van ons beiden.
Naast profiteren van het weer, de plaatselijke keuken en het Italiaanse vrouwelijk schoon gaat Jeroen daar uiteraard ook productief bezig zijn. Als Myceens, Etruscologie en Latijnse Paleografie als productieve bezigheden beschouwd kunnen worden, tenminste. Dit alles aan de Università Cattolica del Sacre Cuore. Even een sfeerbeeld van de binnenplaats:
Deze universiteit blijkt te gelden als een van de grootste katholieke (niet dat dat tegenwoordig nog zo'n indruk maakt) onderwijsinstellingen van Europa, en zowat de voornaamste Italiaanse privéuniversiteit. Fancy stuff dus, en dan zwijg ik zelfs nog over de dode 4e-eeuwse kerkvader die quasi in de campus opgebaard ligt.
Meer nieuws volgt (vermoedelijk) nog, gezien een blog bijzonder geschikt is voor dit soort dingen, en er toch al een paar mensen interesse betoond hebben in mijn doen en laten aldaar. Wie mij ècht niet kan missen, kan mij altijd toevoegen op Skype onder de naam jeroen_van_heel.
Ciao, e alla prossima!
zaterdag 3 april 2010
Drukte en buitenlandplannen
Hier zijn we dan weer. Eindelijk nog eens. Als ik terugkijk op m'n nieuwjaarsvoornemens, kan ik concluderen dat ik inderdaad wel meer dan een paar keer deze blog aangevuld heb met idiote en minder idiote dingen. Maar toch is het de laatste tijd geen vette geweest. Moet ik trouwens nog steeds die nieuwe filmreview eens schrijven (Ja Bennie, die komt er nog!).
Hoe het komt? Werk. Ja, ik weet het, ik zaag er al tijden over, en het mag geen excuus zijn. Still. Dit semester heb ik een thesis te schrijven, een guidogids, een cursorisch voor Latijn en een paper van 40p. Did I mention dat ik er nog het bedenken en het schrijven van een stadswandeling door Leuven heb bijgenomen? Ik moet wel een vreselijke idioot zijn als ik er nog maar dingen bij blijf nemen. Then again, relevante werkervaring voor later is altijd mooi meegenomen, en ik kan de extra pesetas best wel gebruiken. Daddy needs a new laptop.
En dan lees ik op 2 april, om 2u 's nachts, na een paar uur puur thesisgenot:
Jeroen | Van Heel | I MILANO03-09.5 | 5m | 1
Jups, Jeroen gaat naar Milaan. Goodie, heb ik al die administratieve rompslomp ook weer op m'n dak. Maar ik heb er zin in. Ondanks het feit dat ik nog geen letter Italiaans ken, geen flauw idee heb vn huisvesting, ...
Dus binnenkort niet meer "Het Pedante Broekventje blogt", maar wel "De Pedante avonturen in Milaan"...
Hoe het komt? Werk. Ja, ik weet het, ik zaag er al tijden over, en het mag geen excuus zijn. Still. Dit semester heb ik een thesis te schrijven, een guidogids, een cursorisch voor Latijn en een paper van 40p. Did I mention dat ik er nog het bedenken en het schrijven van een stadswandeling door Leuven heb bijgenomen? Ik moet wel een vreselijke idioot zijn als ik er nog maar dingen bij blijf nemen. Then again, relevante werkervaring voor later is altijd mooi meegenomen, en ik kan de extra pesetas best wel gebruiken. Daddy needs a new laptop.
En dan lees ik op 2 april, om 2u 's nachts, na een paar uur puur thesisgenot:
Jeroen | Van Heel | I MILANO03-09.5 | 5m | 1
Jups, Jeroen gaat naar Milaan. Goodie, heb ik al die administratieve rompslomp ook weer op m'n dak. Maar ik heb er zin in. Ondanks het feit dat ik nog geen letter Italiaans ken, geen flauw idee heb vn huisvesting, ...
Dus binnenkort niet meer "Het Pedante Broekventje blogt", maar wel "De Pedante avonturen in Milaan"...
Abonneren op:
Posts (Atom)
